Kleine stapjes

Het heeft even moeten bezinken. Ik kon het gewoon niet op papier zetten, want mijn hemel wat was ik boos en wat voelde ik mij aan de kant geschoven. Mijn hoofd en hart werkten even niet zo goed samen.

Ik had jullie al verteld dat ik een Stapje terug heb moeten doen. Inmiddels zijn we alweer een tijdje verder en gaat het stapje bij stapje weer ietsjes beter. Maar dat heeft wel even geduurd en komt (denk ik) voornamelijk doordat de medicijnen weer hun werk doen. De bijkomende klachten zijn gelukkig meegevallen, al ben ik echt wel beroerd geweest in het begin.

Ik zit weer netjes op de dosis die ik voorheen ook gebruikte en dat merk ik wel. En mijn omgeving ook. Alleen mijn energiepeil heeft erg lang nodig om te herstellen. Nog steeds slaap ik veel. Heel veel. Op afgelopen zaterdagnacht na, toen ik vrijwel niet geslapen heb. Van alles geprobeerd, maar niks hielp. Even uit bed gaan, melk drinken (niet warm, dat is echt vies!), een saai boek lezen (maar mijn bril lag nog boven, dus dat ging ook niet echt lekker), white noise luisteren (heerlijk die regengeluiden, maar in slaap vallen deed ik er niet van. En Jeff werd er wakker van, dus geen goed idee haha). Dat Jesse ook nog eens 3x zijn bed uitkwam, hielp ook niet echt mee. Uiteindelijk ben ik wel in slaap gevallen, maar toen was het al bijna ochtend. *ZUCHT*

Anyhow… Verder slaap ik weer heel veel en als ik niet slaap kijk ik tv, Netflix, Videoland of speel ik een spelletje op mijn -oeps sorry- Danisha haar I-pad. Dat hielp mij niet om beter te worden. Nog steeds niet overigens. Daarom heb ik contact opgenomen met mijn laatste behandelaar bij PsyQ en de volgende dag hadden we al even telefonisch contact, waarna we een afspraak maakten voor de dinsdag opvolgend. Dat ging dus reuze snel en ik was blij dat ik zo snel de hulp kon krijgen die ik nodig had. Zeker met alles wat je in het nieuws hoort en wat ik om me heen ook merk met de wachtlijsten bij de diverse instellingen.

Lang verhaal kort. Na de afspraak zou zij met het team gaan overleggen wat voor mij de beste behandeling zou zijn. Hierbij is naar voren gekomen dat dit niet binnen PsyQ zou zijn. Ik ben niet ‘speciaal’ genoeg meer voor de gespecialiseerde GGZ en wordt doorverwezen naar de basis-GGZ.

Op het moment dat zij mij belde om dit nieuws te brengen, stortte mijn wereld volledig in. Nieuwe omgeving, nieuwe behandelaren. Weet niet of ik dat wel aan kan. Ik kon wel janken. Nou ja, dat deed ik dan ook. Wat was ik teleurgesteld. Het voelde alsof ik als oud vuil aan de kant werd geschoven. Alsof ik er niet toe deed.

Als ik net een beetje klaar ben met het gierend huilen word ik weer gebeld. Mijn behandelaar weer en het eerste wat ze vroeg was hoe ik me voelde. Dus ik had heel even de hoop dat ze toch terugkwamen op hun beslissing, maar helaas… Niets was minder waar. Ze belde om te vragen of ze mijn gegevens naar de huisarts mocht sturen. Pfff.  Dat voelde even als een trap na. Ik moet er maar mee dealen.

Zoals ik al eerder zei, mijn hart en hoofd zaten niet op één lijn. Mijn hoofd wist dat ik niet ‘aan de kant werd geschoven’, ook wist mijn hoofd dat ze mij echt niet belde om mij nog een trap na te geven. Alleen mijn hart was mijn hoofd heel hard aan het overschreeuwen…

Na een paar dagen werd ik al gebeld door de nieuwe behandelaar om een afspraak in te plannen. Maar de opluchting dat het toch snel ging, was al even snel weer verdwenen toen zij begon over eind januari. Mijn sombere zelf dacht: “Lekker dan! Dat is volgend jaar pas!” Mijn andere zelf werd al snel boos op mij, omdat er mensen zijn die nog veel langer moeten wachten. Complete chaos in mijn hoofd dus.

Inmiddels heb ik dit alles een beetje kunnen laten bezinken en ben ik aan het aftellen naar eind januari. En het mag dan een nieuwe omgeving zijn, het is ook bekend terrein. Het is in hetzelfde gebouw waar ik ooit mijn supermarkt carrière begonnen ben. Toch nog een beetje vertrouwd dus.

Maar ondertussen leef ik van dag tot dag, kijk ik bijna de hele dag naar een scherm. Is het niet voor een kerstfilm (jaja het is die tijd. Ik heb er al zeker 12 gekeken en jij?) dan is het wel voor een of andere serie op Netflix of Videoland. Maar ook kijk ik naar een scherm als ik een beetje fotografiekennis probeer op te doen. En laten we het scherm van de spelletjes niet vergeten natuurlijk. Oja, en dan de avonden, lekker saampjes op de bank televisiekijken. (Dat had ik nog niet gedaan op de dag namelijk,)

Als ik het zo opsom is het ook echt best wel heel veel. Heel veel eigenlijk. En laat dat nou precies de reden zijn dat ik aan heb gegeven volgende week weer te gaan werken. Kleine stapjes en langzaam opbouwen, dat dan weer wel. Maar het begin is er (WEER)!

Het inzien dat de hele dag voor me uitstaren mij niets positiefs brengt en er eigenlijk alleen maar voor zorgt dat ik niet uit die negatieve spiraal kom, is alweer een flinke stap in de juiste richting.  Ik ben dan misschien nog niet uit die spiraal, maar ik glij nu in ieder geval veel minder hard naar beneden.

Lieve groetjes Moniek